ما همیشه در حال ارزیابی خودمان هستیم . گاه نقطه ضعفهای مان را انکار می کنیم و گاه در تواناییهای خودمان راه اغراق پیش می گیریم و به راستی رسیدن به نگرشی واقع بینانه دشوار اما دست یافتنی است .
تمام تواناییهای که موجب توانمندی مان می شود ، می تواند موجب ناتوانی نیز شود . همان قدر که جهالت خود را نمی پذیریم می توانیم بارقه های هوشمندی خود را نیز انکار کنیم . همان گونه که غم و ناراحتی خود را انکار می کنیم ، می توانیم شادی خود را نیز نادیده بگیریم.
هیچ قضاوتی به اندازه ی قضاوتی که از خودمان داریم ، اهمیت ندارد . قضاوت ما در مورد خودمان ، به همه ی زندگی ما جهت می دهد و همه ی تصمیمات ما تحت سیطره ی چنین قضاوتی است . 
خوب ، حالا تو در مورد خودت چه جوری قضاوت می کنی ؟به خودت راستشو بگو !!

ادامه دارد